Hyperagenting – Aşırı Anne Babalık
Ebeveynler, sıklıkla çocuklarını iyi yetiştirebilmek için sürekli çocuğun üstüne düşen, çok fazla koruyan, aşırı sevgi ve ilgi ile çocuğu bunaltan bir tutum sergilemektedirler. Bu tutum iyi gibi görünse de aşırıya kaçtığı takdirde çocuğun yaşamını etkilemektedir.
Anne babalar, çocuklarının kendi ayakları üzerinde duran bireyler olmasını amaç edinirken, sarf edilen tüm çabalara rağmen sonuç hüsran olabiliyor. Anne ve babalar, çocuklarının çok fazla üstüne düşerek, on parmağında on marifet olmasını hedefliyor. Bunun için çocuklar küçük yaştan itibaren maratona hazırlanır gibi yetiştiriliyor. Çocuklar, küçük yaşlarına rağmen birden fazla spor ya da müzik dalıyla ilgilenmeye başlıyor. Bir yandan eğitim, bir yandan bu dallara yönlendirilen çocukların istekleri veya yetenekleri göz ardı edilebiliyor. Bu tutumla yetiştirilen çocuk, kendisine ait dünya kurmakta güçlük çekerken, anne ve babalar nerede hata yaptıklarını sorgulamaya başlıyorlar…
Oysa en önemli konu çocuğun birçok spor ya da müzik dalıyla ilgilenmesi değil, kişilik gelişiminin ilk beş yılında onu hayata hazırlamaktır.
Sürekli çocuğunuzu koruyup kollamanız, her istediğini almanız, her dediğine onay vermeniz, duygusal yönünüzü kullanarak her istediğini yapmanız ona bir yarar sağlamayacaktır. Aksine, sizin paranoyak ve mükemmelliyetçi anne babalık tutumunuz çocuğunuz için en iyisini yapmış olduğunuzu göstermez.
Elbette çocuğunuzu belirli alanlarda başarı gösterecektir. Bazı alanlarda ise, eksik yönleri ortaya çıkıp beceremeyeceği şeyler de olacaktır. Burada asıl önemli olan tutum, onun özgüvenini zedelemeden ona katkı sağlamaktır.
Günümüzde, doğacak olacak bebek daha anne karnındayken hayata mükemmel bir şekilde hazırlanmaya çalışılıyor. Hamilelik esnasında çocuk gelişimine katkıda bulunacak diyetler uygulanmaya başlanılıyor. Hamilelik öncesi vitaminler içilmeye başlanılıyor. Buradaki örnekleri elbette çoğaltabiliriz. Bu kadar uğraş; çocuğun önce sağlıklı olması sonra da akıllı, başarılı, kendi ayakları üzerinde durabilen, mükemmelliyetçi kişilik örüntüleriyle dolup taşması için yapılıyor. Maalesef ki bunca emek, bazen ebeveynlere biz nerede hata yaptık dedirtebiliyor.
Çocuğun her istediğini almak, hiç ağlamasın diye çabalamak, duygusal olarak anne ve babalarını kullanmasına izin vermek ‘biz nerede hata yaptık’ sorusunun adeta yanıtı niteliğindedir. Bu nedenledir ki, çocuğun hayatını kusursuz bir şekilde devam ettirmeye çalışmak ona, kusursuz bir yaşam sunmaz. Aksine ileride çocuğunuz herhangi bir problemle karşılaştığında sorunla baş etme stratejisinin yetersiz kalacağı ortadadır.
Aileler çocukları için ellerinden geleni yapmaya çalışırken çocuklarının memnuniyetsiz olmasına sebep olabiliyor. Bu durumda çocuğa yarardan çok zararı dokunuyor.
Kısacası, çocukların anlamlı ve dolu bir yaşama sahip olmaları için anne ve babaların onlara verebileceği en güzel şey sevgidir. Onları hastalıklı bir tutumla koruyup, her türlü riski almanız çocuğunuza yarardan çok zararlı olacaktır.
Çocuğunuzun neleri yapıp neleri yapamayacağını keşfetmesine izin vermeli, gerektiği yerde ona destek olmalı, onun önce dünyaya sonra kendisine güvenmesini sağlamalı, kendi kararlarını alması için ona fırsat vermeniz onun için yapabileceğinizin en iyisi olabilir!..